Hitte, kliniek, Malariloes

Lieve allemaal,

Deze blog schrijf ik, Loes, in mijn eentje. Ik heb de laatste paar dagen namelijk heel anders meegemaakt dan de rest van de groep.

Het begon woensdag. We waren aan het luisteren naar de uitleg over het maken van zeep door vrouwen die worden gesteund d.m.v microkrediet (door de O.D.E.) De hitte en de vermoeidheid werden me die ochtend al snel te veel. Ik ben op een liggende boomstam in de schaduw gaan zitten. Mijn benen waren slap, mijn handen trilden en ik had het bloedheet… Wat eigenlijk best logisch is in de 42ºC. Na een tijdje zitten vond ik het wel weer mooi geweest. Iedereen was moe door al die belevenissen in de gastgezinnen. Iedereen had het heet, het was ook ongelofelijk heet.
Ik voegde me weer bij de groep. Ze waren aan het kijken hoe de zeepmal werd gevuld met een of andere kleverige substantie. De uitleg kon ik niet volgen, mijn concentratie was compleet gericht op het overeind blijven staan. Langzaam verdween de kracht steeds verder uit mijn benen en nam mijn hoofdpijn steeds meer toe. Ik ging maar weer op mijn boomstam zitten.
Die middag heb ik veel water gedronken en wat dextro’s naar binnen gewerkt. Misschien was ik wel gewoon een beetje uitgedroogd, of had ik te weinig suiker op.
Op de terugweg van Samba naar Ouagadougou ging het weer een stuk beter met me. Lekker voorin, in de airco met Rebecca een muziekje luisteren.
Eenmaal terug was ik weer helemaal de oude, actieve Loes. Het guesthouse was net een paleisje na de overnachtingen in de gastgezinnen.

Donderdagochtend was het opstaan moeilijk. Ik was zo moe, maar het was ook vroeg, dus iedereen was moe. Rond 8 uur waren we geloof ik al bij het volgende project: een school waar ze meisjes opleiden tot automonteurs of naaisters. We kregen veel informatie te verwerken, maar het was weer stikheet. De hitte maakte het mijn benen weer moeilijk om de rest van mijn lijf te tillen. Matthijs had dit door en pakte een stoel voor me. Maarja… Iedereen had het heet en was moe, dus stond ik mijn stoel al snel af aan iemand anders en probeerde ik weer geïnteresseerd te zijn in het werk van de meisjes.
Na het naaiatellier bezocht te hebben, gingen we naar een techniek klas.
ik leunden tegen een muur omdat mijn benen voor de verandering weer slap waren, en ook nu werd ik door Matthijs op een stoel gezet. Ik was kapot, alsof ik de marathon had gelopen, terwijl we maar een paar uur naar simpele uitleg aan het luisteren waren. Ik voelde mijn hoofd steeds zwaarder worden en mijn ogen wegdraaien. Matthijs kwam naar me toe. Misschien moest ik maar terug naar het guesthouse. Nee. Ik wilde bij de groep blijven, ik wilde me niet aanstellen. iedereen had het warm en was moe, we maken deze reis samen dus waarom zou ik dan terug gaan om te rusten? Ik zag Hanneke en Matthijs overleggen en toen kwam Hanneke naar me toe om te zeggen dat de chauffeur haar en mij terug zou brengen. Ik had geen keus, wat ook maar beter was.
Na de lunch om ongeveer 1 uur ben ik op bed gaan liggen tot om 5 uur de rest terugkwam. na het eten ging ik weer liggen het voelde alsof ik twee nachten had doorgehaald, ik was zo moe… Ik had echter al de hele dag in mijn eentje op mijn kamer gelegen dus sloot ik me gauw aan bij Pauline, Marlous, Irma en Lars die in de woonkamer zaten. En toen kwam Hanneke weer naar me toe. Ze hadden mijn klachten met onze lieve tante An besproken. De vrouw die in Samba verantwoordelijk voor ons was en mee naar Ouagadougou was gekomen. Het zou wel eens malaria kunnen zijn waar ik last van had… Voor de zekerheid moest ik bloed laten prikken.
Shit… Malaria? Prikken?
Natuurlijk had ik aan malaria gedacht, maar ik had geen koorts dus dat kon het niet zijn. Dat mocht het niet zijn.
En prikken! ik heb op zijn zachts gezegd een hekel aan prikken, laat staan aan bloedprikken.
Er was weinig tijd om me hier zorgen over te maken. Na een half uurtje stond pasteur Ethienne van de O.D.E klaar met zijn auto. Hij bracht mij met Matthijs (om te vertalen) en Marlous (om me te steunen) naar de kliniek.
Het was maar voor de zekerheid en toch maakte het idee dat ik malaria kon hebben me enorm bang. Ik mocht en wilde nog niks tegen het thuisfront vertellen, dat zou (terecht of onterecht) drama veroorzaken. Logisch. Ik had toch geen malaria dus ik zou ze er alleen maar onnodig ongerust mee kunnen maken. Toen ik weer terug was van de kliniek, schreef ik dit:

“Het onderzoek stelde me gerust, alle symptomen waar naar gevraagd werd had ik niet. Ik had geen koorts, kuchte niet, mijn hartslag en bloeddruk waren in orde en we waren maar een week in Burkina. De incubatietijd is een week dus dan zou ik bij aankomst meteen door de eerste de beste malariamug geprikt moeten zijn.
De bloedprik was amper een prik te noemen. Het naaldje van ongeveer 2 cm lang kwam uit een gesloten plastic buisje. Helemaal schoon en vrij van ziektes dus.
Ik had van te voren tegen Marlous en Matthijs gezegd dat ze me af moesten leiden tijdens de prik, en die taak namen ze serieus. Terwijl mijn vinger klaar stond om geprikt te worden en ik me afvroeg hoelang het prikje zou duren, begonnen ze beide tegen me te praten. Ik kreeg iets mee over welke kleur ogen Marlous had, vond ik dat grijs of groen? En Matthijs had het over doornroosje ofzo. Veel meer kon ik er niet van maken. Ach, het was ook al klaar. Drie druppels van mijn bloed zaten tussen twee galzen plaatjes. Morgenochtend krijg ik de uitslag, maar dat zit wel goed. Ik heb nog wel ongelooflijke hoofdpijn, maar dat zullen de twee paracetamollen wel verhelpen. Ik heb gewoon geen Malaria.”

Vrijdag gingen we al snel de uitslag halen. Door mijn vermoeidheid kon ik niet mee naar het winkelcentrum met de rest.. Matthijs, Benjamin (van de O.D.E) en ik reden in een stikhete auto naar diezelfde kliniek. Ik dacht: even een papiertje halen en weer terug. Maar alles liep anders dan verwacht.
Bij terugkomst in het guesthouse schreef ik dit:

“Lekker ironisch allemaal, ik heb malaria… Positive zag ik op het blaadje staan. Ja… je hebt malaria, zei Matthijs. En toen begon ik te lachen. Niet uit spanning maar uit ongeloof denk ik. Stel je eens voor: Je maakt een reis naar Afrika, ver weg van vrienden en familie, niemand die thuis weet dat je je niet zo lekker voelt en eigenlijk ben je superziek. Je hebt je ingesmeerd met anti-instecten spul, je hebt in klamboes geslapen, je slikt preventieve medicijnen en toch is daar dan die ene onwetende mug. Zich van geen kwaad bewust, die je lekkere bloed wil drinken en hoppa, hij prikt dwars door je huid en door je medicijnen. Het is zo onwerkelijk.
Nog steeds wacht ik op het moment dat iemand me wakker maakt uit deze wazige malariadroom. Tijdens het wachten kon ik maar niet ophouden met lachen. Vooral grappen als: ‘Ach, laten we positive blijven’ en ‘Wat een malarikoek!’ bleef ik herhalen. Matthijs heeft me er met zijn droge grappen doorheen gesleept.
Ik heb medicijnen gekregen dus het komt wel goed. Ik vind de ziekte ook niet heel erg, ik baal gewoon dat ik de laatste vier dagen (van de tien) niet volop mee heb kunnen genieten. Ik baal dat ik mijn ouders niet hier heb om ze plat te knuffelen, ik baal ervan dat ik mijn tentamens komende week aan me voorbij moet laten gaan. Ik baal van die drie bloedprikken die in Nederland nog komen ter controle, ik baal van mijn hoofdpijn en mijn vermoeidheid.
Ik baal.

Aan de andere kant was het een prachtige reis met een geweldige groep en heb ik Burkina Faso nu wel echt beleefd. Mensen krijgen hier regelmatig malaria. Dat hoort bij het leven hier. Door de preventieve medicijnen die we allemaal slikken ben ik niet doodziek, daar heb ik geluk mee.
Ik zal nooit spijt hebben van het moment dat ik me opgaf voor deze reis. Nu heb ik in ieder geval weer een verhaal te vertellen. We blijven positive!”
(Al hoop ik dat er op de uitslagen van de testen in Nederland negatief komt te staan.)

À bientôt,

Loes